ပြီးခဲ့တဲ့ Part 1 မှာတုန်းက Traditional Networking ရဲ့ ကန့်သတ်ချက်တွေ အကြောင်းနဲ့ SDN အကြောင်းကို အနည်းငယ် အစပျိုးခဲ့ပါတယ်။
အခုစပြောမှာကတော့ SDN ရဲ့ အဓိက အစိတ်အပိုင်းဖြစ်တဲ့ SDN Controller အကြောင်းပါ။
သူကတော့ Traditional Network တွေမှာတုန်းက လိုအပ်တဲ့ Configuration တွေကို Configure လုပ်ဖို့ Network Device တခုချင်းစီရဲ့ Control Plane ကို ဝင်ပြီး configure လုပ်ရတာမျိုးမဟုတ်တော့ပဲ။ သူ့ရဲ့ Control Plane တခုတည်းကို Configure လုပ်ပြီး Network Device တွေကို ခိုင်းတာပါ။
ဒီမှာလဲ SDN Controller ရဲ့ Vendor ပေါ်မူတည်ပြီး Controller မှာပဲ Control Plane ရှိတာမျိုးနဲ့ Network Device တွေရဲ့ Control Plane တွေကို Control လုပ်တဲ့ Controller ဆိုပြီး ကွဲပါသေးတယ်။
အောက်ကပုံကို ကြည့်လိုက်ရင် SDN Controller ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာကို အနည်းငယ် ထင်သာမြင်သာရှိပါလိမ့်မယ်။
SDN Controller မှာ
Northbound Interface နဲ့ Southbound Interface ဆိုပြီး ရှိပါတယ်။
Northbound Interface ဆိုတာကတော့ SDN Controller ကို Access လုပ်ဖို့နဲ့ လိုအပ်တဲ့ Instruction တွေပို့ပေးဖို့ / ရယူဖို့ အတွက် သုံးရတဲ့ Interface ပါ။
ဒီ Interface ကို Access လုပ်ဖို့အတွက် API (Application Programming Interface) ကို
- သူ့ ရဲ့ Vendor က ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ GUI
- JavaScript လို Scripting Language တမျိုးမျိုး
- Python ကဲ့သို့တော့ Programming Language တမျိုးမျိုး
- တခြား Third Party Application မျိုးနဲ့
Access လုပ်နိုင်ပါတယ်။
SDN Controller က REST API (Representational State Transfer) ဆိုတာကို သုံးပြီး Instruction တွေကို အပေးအယူလုပ်ပါတယ်။
ဒီလို လုပ်တဲ့အခါ သုံးတဲ့ Message ကတော့ ကျတော်တို့ နေ့စဉ်သုံးနေကျဖြစ်တဲ့ HTTP message ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ကျတော် အပေါ်မှာ ပြောခဲံတဲ့ API ကို Access လုပ်နိုင်တဲ့ ပုံစံတမျိုးမျိုးနဲ့ SDN Controller ကို HTTP Get message ပို့ပြီး Network မှာ လက်ရှိရှိနေတဲ့ VLAN Information တွေကို Request လုပ်လိုက်တယ်ဆိုပါစို့။
SDN Controller က HTTP Respone message ပြန်ပို့ပြီး ကိုယ်လိုချင်တဲ့ information ကို ပြန်ပို့ပေးပါတယ်။
ဒီလိုပြန်ပို့ပေးတဲ့ အခါ Format ၂ မျိုးနဲ့ ပို့ပေးပါတယ်။ သူတို့ကတော့
- JSON (JavaScript Object Notation) နဲ့
- XML (eXtensible Markup Language) တို့ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒါကတော့ Northbound Interface အကြောင်းပါ။ အောက်ကပုံလေးကို ကြည့်လိုက်ရင် အပေါ်က ပြောထားတာတွေထက် ပိုရှင်းပါလိမ့်မယ်။
Southbound Interface ကတော့ SDN Controller ကနေ Network Device တွေကို ချိတ်ဆက်ဖို့ပြီး Instuction တွေပေးဖို့အတွက် လိုအပ်တဲ့ Interface ပါ။
သူကလဲ Physical Interface မဟုတ်ပဲ Software Interface တခုပါပဲ။
ကျတော်တို့ မြင်ဖူးကြားဖူးနေတဲ့
- OpenFlow
- Cisco OpFlex နဲ့
- အခုလက်ရှိ Network Device တွေအတွက် Cisco က ထုတ်ပေးထားတဲ့ APIC-EM ဆိုတာတွေကတော့ အပေါ်က ပြောတဲ့ Soutbound Interface တွေပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
အောက်ကပုံလေးကတော့ Southbound Interface ကို ထင်သာမြင်သာရှိစေပါတယ်။
ကဲ ဒါကတော့ SDN Controller နဲ့ သူ့ရဲ့ Interface နှစ်ခုအကြောင်းပါပဲ။
အကျဉ်းချုံးမှတ်ရမယ်ဆိုရင်တော့
Southbound Interface ဆိုတာကတော့ Network Device တွေကို Configure လုပ်ဖို့အတွက် Instruction တွေပေးဖို့ (တနည်းအားဖြင့် Program ပေးဖို့) ဖြစ်ပြီး။
Nothbound Interface ဆိုတာကတော့ SDN Controller ကြီးကို Control လုပ်ဖို့အတွက် ဖြစ်ပါတယ်။
SDN မှာ အားသာချက်က Network Device တခုချင်းစီအတွက် ပေးရမယ့် အချိန်သက်သာပြီး Infrastructure ရဲ့ Topology တခုလုံးကို Centralize လုပ်နိုင် မြင်နိုင်တာဖြစ်ပါတယ်။
အားနည်းချက်ကတော့ Centralize ဖြစ်နေတဲ့အတွက် လုံခြုံရေးပိုင်းနဲ့ မှာ အထူးဂရုစိုက်ဖို့ လိုသလို Controller မှာ အမှားတခုခုလုပ်လိုက်တာနဲ့ Network တခုလုံး ပြဿနာတက်မှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်။
ဒီလောက်ဆို SDN အကြောင်း တီးမိခေါက်မိပြီလို့ ယူဆပါတယ်။
ဖတ်ရတာ မရှင်းမရှင်းနဲ့ သိပ်နားမလည်သေးဘူးဆိုရင် အောက်ကမူရင်း လင့်မှာ သွားဖတ်နိုင်ပါတယ်။ မူရင်းပို့စ်ကတော့ ဖတ်ရပိုရှင်းပါတယ်။
Original Source : https://networklessons.com/cisco/ccna-routing-switching-icnd2-200-105/introduction-to-sdn-software-defined-networking/
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဗျာ။
(Be knowledgeable, pass it on then)
Subscribe to:
Post Comments
(
Atom
)
No comments :
Post a Comment